Vandag hebben we voor het eerst eens kunnen uitslapen en wat slaap ingehaald. De warmte verteren we ook al iets beter waardoor we ook beter geslapen hebben. Rond 10u opgestaan om te gaan ontbijten. Vandaag wordt het een kort verslag want veel hebben we niet gedaan. 

Het was in het begin van de namiddag wat bewolkt, maar toch kozen we ervoor om een dagje aan en in het zwembad door te brengen. Toen de zon erdoor kwam werd het erg warm.

De volgende 2 dagen worden soortgelijk zodat we uitgerust terug naar België kunnen.

Tot de volgende!

De dag begon vandaag iets anders dan de voorbije dagen. Reeds een aantal dagen heeft Magalia last van een pijnlijke keel (en ik van een hoest, maar dat zou aan de anti-Malaria pillen liggen). Omdat het niet verbeterde besloten we om een dokter te laten komen.

Rond 7u30 was de dokter al aanwezig (ze waren met 2). Alles werd gecontroleerd en het oordeel was een keelontsteking. Er werden medicamenten voorgeschreven, een deel had hij bij zich, een ander deel ging hij binnen het halfuur laten bezorgen aan de receptie.

Aangezien we hier niet echt meer op voorzien waren én de bankautomaat op de luchthaven gisteren geen geld meer had, hadden we aan de receptie van het hotel gevraagd of we daar eventueel geld konden afhalen. Dit was geen probleem… tot het zover was en ze blijkbaar niet genoeg geld hadden. Probleem, want de dokter moest natuurlijk betaald worden. Het hotel stelde daarom voor om even buiten het domein te gaan, en daar bij een lokale 'computerwinkel' te gaan afhalen. Ze zeiden me dat de dokter me wel zou brengen. Op de parking van het hotel stond echter geen enkele wagen, enkel een Vespa. En jawel, die was van de dokter… Daarom dokter vooraan en ik achteraan en weg waren we naar het dorp, over een onverharde weg vol van putten, zonder helm… Weer een belevenis erbij. Gelukkig ging alles vlot en konden we snel terug vertrekken naar het hotel.

Nadat de medicatie geleverd was even kort laten checken met een dokter in België, om zeker te zijn dat we hier niets verkeerd doen. Het product is echter gekend, dus weer een zorg minder. Veel rusten en de antibiotica nemen is de boodschap…

Om 9 u hadden we een afspraak met iemand van een bureau dat excursies over het eiland doet. Hij stelde de verschillende mogelijkheden met hun kostprijs voor. Zo kunnen we een kruidentour, een wandeling door Stonetown of een boottocht met de dolfijnen doen (met mogelijkheid tot snorkelen). We hebben echter nog niets besloten, want willen eerst de gezondheid positief zien evolueren. 

Na deze afspraak kennis gemaakt met het royale ontbijt. Amai, al die mogelijkheden. Dat zijn we helemaal niet meer gewoon. De voorbije dagen was het meestal wat (droog) brood, beleg (confituur, soms wat kaas) en de mogelijkheid om een eitje, pannenkoek of wat fruit te vragen.

Omdat het gisteren al donker was toen we aankwamen hadden we het volledige hotel nog niet gezien, dus besloten we een korte wandeling te maken langs het zwembad, de fitnessruimte en de spa. Op onze weg kwamen we de ober van gisteravond tegen. Blijkbaar is hij overdag de animator van dienst. Hij vertelde dat er om 12u een wandeling naar 'the village' op het programma stond (en ook nog wel wat aquagym en andere activiteiten). We vertelden hem dat we gingen zien of we gingen meegaan.

Aan onze kamer waren enkele werkmannen bezig de kokosnoten uit de bomen te halen. Hiervoor klimmen ze, zonder bescherming, de boom in, snijden ze de kokosnoot af en laten ze deze vallen. Vervolgens moet de buitenste schil verwijderd worden. Toen ze ons geïnteresseerd zagen kijken vroeg er iemand of we geïnteresseerd waren in een stukje en in wat kokosmelk. Het smaakte erg lekker, erg vers vooral…

Om 12u stonden we dan klaar voor de Village Tour, we waren blijkbaar de enige geïnteresseerden, dus het was een private tour. Als eerste gingen we naar de vismarkt waar de lokale bevolking aan het wachten was op de vissers. Zij waren 's nachts vertrokken en waren nog steeds onderweg. Sommige boten hebben nog geen elektrische motor, dus zij moeten nog roeien. Naast de vismarkt waren enkele werkplaatsen. Zo was er iemand die netten repareerde, en zagen we ook hoe de boten gemaakt worden, volledig handwerk. Kruipt erg veel tijd in het maken van een boot.

Tijdens de tour stopten we ook aan de plaatselijke aquarium waar er heel wat zeeschildpadden leven. Allen waren ze toevallig in de netten van de vissers terechtgekomen. In het aquarium konden ze weer aansterken alvorens ze werden vrijgelaten. Magalia mocht de schildpadden ook even voeden. Gevaarlijk was dat niet volgens de gids, want ze hadden geen tanden en bijten bijna nooit... het is wel zo dat als ze dan toch bijten het wel hard is ;-)

Het vervolg van de wandeling liep door de village zelf. Het blijft toch speciaal om hen zo te zien leven. De meeste huizen nog geen elektriciteit, koken op een houtvuurtje… Maar het is zoals onze gids ook zei, men kent meestal niet veel anders, en is gewoon om zo te leven. De mensen zijn hier gelukkig...

Na de tour gingen we even wat rusten in de kamer, alvorens te gaan lunchen in het restaurant. Wederom erg lekker (voor de fijnproevers, Magalia had verse gamba's en ik koos voor een Thaïs stoofpotje van kip, waarschijnlijk vol met specerijen van Zanzibar).

In de namiddag vooral op de kamer gebleven, omdat we nog wat beter wouden uitrusten, en omdat er iemand uit België een korte regenwolk had gestuurd (of was die in de valies blijven zitten). Morgen gaan we normaal wel naar het strand of het zwembad. Deze namiddag dan wat fotootjes toegevoegd (zie het fotoalbum), en ook de foto's van de fotograaf bekeken (van onze trouw).

's avonds dan nog gaan eten (wat kan het leven toch gemakkelijk zijn). Bij terugkomst merkten we dat onze douche niet al te warm meer werd. Dus even een technieker gebeld, en een 10-tal minuten later was alles gefixeerd. Misschien toch wel wat raar, wij klagen omdat we geen warm water hebben, en net buiten het hotel hebben ze zelfs geen water soms….

Morgen een rustig dagje, uitzieken en hopen dat we dit weekend nog iets kunnen doen.

Groetjes!

Magalia en Wouter

Djambo Djambo

Vandaag was het onze laatste dag op het Tanzaniaanse vasteland. Op het programma stond de reis naar Zanzibar. Omdat we maar om 14u op de luchthaven verwacht werden besloten we iets langer te slapen en pas om 9u te vertrekken.

Het eerste stuk van de weg ging vlot, omdat het eens een geasfalteerde weg was. Even later was het weer offroad toen we aan wegenwerken kwamen. De alternatieve weg liep echt volledig door het veld, en was erg lastig om te berijden.

Voor onze middaglunch bezochten we nog het Snake park. Dit is een minizoo met allemaal slangen, van erg gevaarlijke (cobra, python, black mamba...) tot ongevaarlijke. Ook waren er een aantal krokodillen. Van deze laatste waren er een aantal jongen die we mochten vastnemen. De bek wel goed dichthouden, want het is natuurlijk niet de bedoeling om op de laatste dag een vinger te verliezen. Ook de slangen mochten we aanraken en rond onze nek leggen. Een aparte ervaring die Magalia liever aan haar voorbij liet gaan (een aaitje was voldoende, het kusje spaarde ze voor mij). De gids vertelde dat hij dit park nooit in het begin van de safari bezocht, want anders durfde niemand meer verder te gaan.

Naast het snake park was een klein museum over de Masaai, hoe ze leven, hun huis, de betekenis van de verschillende gezichtsbeschilderingen. Het was wel eens leuk om te zien.

De lunch deden we voor de souvenirshop die we de eerste dag al bezochten (en we hadden nog wat overgelaten). Daarna was het echt bijna afscheid nemen van Moodey, want amper 20 kilometer verder lag de luchthaven al. 

Het inchecken was een speciale ervaring. Van transportbanden hebben ze nog niet gehoord. De controles zijn ook iets minder scherp. Flinke Belgen als we zijn hadden we, zoals het moest, alle drank achtergelaten. Eens op het vliegtuig zagen we overal grote flessen water opduiken.

Op de luchthaven namen we afscheid van Moodey, maar niet zonder eerst zijn e-mail en adres te vragen ('t is een moderne Tanzaniaan ;-)). Het vliegtuig zelf was kleiner dan de vorige (ongeveer 70 zitplaatsen). 

De vlucht zelf verliep goed, ook hier werden we verwend met eten en met drank. 

Na iets meer dan een uur begonnen we te landen en zagen we Zanzibar liggen. Vanuit de lucht zag het er hetzelfde uit als de andere steden.

Na het oppikken van de bagage en de nodige documenten in orde gebracht te hebben konden we kennismaken met onze taxi naar het hotel. Na 6 dagen in een Land Rover zaten we nu in een VIPbusje, volledig in stof met leder. Ook de banen waren allemaal geasfalteerd, tot we op ongeveer 2 km van het hotel aankwamen, dan ging het even door een zeer oud en gebrekkig dorpje, tussen de lokale bevolking door.

Dat maakt het allemaal zo wat raar eigenlijk. Je rijdt temidden van de armoede en opeens gaan de poorten open en je zit in een vijf sterrenhotel. 

De ontvangst was hartelijk. Snel werden we naar de kamer begeleid. Een mooie kamer, vol van luxe (er is meer dan 15 liter warm water), met zicht op de zee.

Deze avond al kennis gemaakt met het eten van het hotel, en het is eindelijk iets Westers. De voorbij dagen waren wel lekker, daar niet van, maar het doet toch deugd iets vertrouwder te eten.

Deze avond vroeg gaan slapen, want we zijn beiden erg moe. Morgenvroeg komt er nog iemand van het reisbureau hier om wat uitleg te geven over excursies, maar het zal een echt lui dagje worden (tenzij de wandeling van ons bed naar het strand, wat toch nog zeker 5 meter is).

Tot morgen!

Magalia en Wouter

Jambo!

Vanochtend verlieten we ons kamp omstreeks half 9. We waren de enige logeerders geweest. Dat zagen we ook bij het avondmaal gisteren en het onbijt vanochtend, waar voor ons alleen een mooi tafeltje gedekt was. Dit kamp was absoluut het allermooiste en beste waar we geweest waren. De tent was opgetrokken op houten vloeren en de masaai hielpen ons bij zowat alles. 

Na het ontbijt vertrokken we naar het Tarangire National Park. Dit park staat bekend om zijn imense baobab-bomen. Ook dit is een prachtig park, weeral helemaal anders dan de vorige. We zagen hele grote kuddes olifanten, dit beeld zal ons ook voor altijd bijblijven. Vandaag zagen we geen katten, maar wel weer massaal veel aapjes. Eentje trachtte zelfs de lunch van onze buren te jatten, maar hun gegil toen hij op tafel sprong, jaagde het diertje snel weg. Tijdens diezelfde lunch kriebelde een eekhoorntje aan mijn voeten, het is echt te zot voor woorden welke dieren hier allemaal leven.

In dit park vind je volgens onze gids het gemakkelijkste pythons, maar verder dan een heel recent spoor kwamen we niet.

Inmiddels zijn we aangekomen in ons laatste tentenkamp van de reis, whistling torn camp. Wat een verschil met de grote luxe van gisteren! Aangezien er hier geen water voorzien is in de tenten, brachten ze een paar emmertjes warm water en sloten dit aan op een zeer povere douchekop in onze tent. We kegen 15 liter "warm" water, maar er kwamen maar tien druppeltjes water tegelijkertijd uit de kop. Héél primitief dus, maar zo hebben we dit ook weeral eens meegemaakt hé!

Zonet kregen we ons diner voorgeschoteld, maar eerst was er nog een verrassing bij het kampvuur! Aangezien een deel van de inkomsten van dit tentenkamp geïnvesteerd wordt in het onderwijs en de modernisering van de masaai-mensen in de omgeving, hebben vier masaai's voor ons gedanst en gezongen rond het kampvuur. Wat een belevenis! Er zijn hier nog 2 andere koppels aanwezig, 1 uit Zwitersland en 1 uit Boston. Tijdens het eten zaten wij bij deze Amerikanen aan tafel, het waren ontzettend leuke mensen, we hebben ons heel fel geamuseerd!

Morgennamiddag verlaten wij jammergenoeg dit fantastische land Tanzania. Het is heel jammer, maar anderzijds kijken wij nu ook al heel hard uit naar de rust en het prachtige strand van Zanzibar!

Tot schrijfs,

Wouter en Maga

Halihalo,

Vandaag stond er een rit naar de Ngorongoro krater op het programma. In de voormiddag moesten we daarvoor eerst nog een groot stuk door de Serengeti rijden. Wat we zo hadden gehoopt, is werkelijkheid geworden, we hebben twee prachtige cheeta's gezien, wellicht een moeder en haar jong. We hebben ook deze mooie katten op beeld kunnen vastleggen. Daarna zagen we nog onder andere hyena's die onze weg versperden, veel struisvogels, enkele leeuwen en leeuwinnen en noem maar op. 

Rond 12u kwamen we aan in de krater, dit is eigenlijk een ingestorte vulkaan, het zicht is hier echt wondermooi! Hier was onze hoop vooral gevestigd op het vinden van een neushoorn. De zwarte neushoorns zijn met uitsterven bedreigd, er zijn er nog maar slechts een hondertal op de hele wereld, waaronder 22 in deze krater. Uiteraard zijn deze moeilijk te vinden, maar toen we enkele jeeps een bepaalde richting zagen uitrijden, besloten we hun pad te volgen. En inderdaad, daar in de verte zag je de beroemde beestjes staan. Joepie, de big five zijn gespot (leeuw, buffel, neushoorn, olifant en luipaard)!!! 

In de namiddag bleven we even stilstaan bij een groep van zowat duizend gnoes. Het is echt heel indrukwekkend om deze 'wilde koeien' te zien. Toen we opnieuw wilden vertrekken, sputterde de motor tegen. Oh-oh, platte batterij (het is te zeggen, een nieuwe batterij die niet goed aangesloten was). Aangezien er in de verste verte geen andere jeep te bespeuren was die ons zou kunnen duwen, besloten we dit zelf te doen. Een kleine schets van de situatie: Wouter en Moody achteraan duwen duwen duwen, ik achter het stuur :-). Ik weet niet of iemand van jullie al eens chauffeur geweest is in een Afrikaanse safari-jeep, maar deze kreeg ik dus niet in gang. Wisselen dus, Wouter en ik achteraan duwen en Moody dan maar terug gas geven... Hoeraaaa, we waren bevrijd. 

Rond 18u kwamen we aan in ons tentenkamp voor vannacht, op meer dan 2000 meter hoogte, nabij de krater (Crater Forest Lodges). De weg hier naartoe was zéér hobbelig, doorheen heel wat koffieplantages. In een straal van 10 km is geen ander leven te bespeuren. Het is hier wel kouder en minder dieren in de omgeving (muggen en andere insecten incluis). Zo dadelijk gaan we naar het restaurant, waar zoals elke avond een viergangenmenu op ons te wachten staat. Daarna kunnen we ons nog lekker verwarmen aan het mooie kampvuur, romantisch toch?

Het eten in Afrika is niet slecht, maar echt superlekker zouden we het toch ook niet noemen. We proberen erg te letten op wat we eten, en tanden poetsen mag enkel met flesjes drinkwater. De wegen hier zijn ontzettend stoffig, dat is wel wat aanpassen. 

Morgen gaan we naar het Tarangire Nationaal Park, het vierde en laatste wildpark van onze reis!

Tot dan,

Wouter en Maga

Jambo iedereen!

Vandaag stond een volledige dag game drive in de serengeti op het programma. Het was opnieuw een prachtige dag vol magnifieke indrukken en adembenemende uitzichten. We zagen vandaag opnieuw grote kuddes olifanten, giraffen, gazelles,... en wel duizenden zebra's! Dit zijn echt prachtige beestjes :-).

Na een uurtje rijden in het wildpark zagen we in een boom niet zo ver van de weg een... luipaard!!! Opnieuw kregen we het waw-gevoel, en deze keer zagen we deze prachtige kat van véél dichter. Een paar bomen verder, nauwelijks 100 meter daarvandaan, zagen we nog twee luipaarden liggen! Deze keer eentje met een jong!

In de voormiddag reden we onder andere naar de 'hippo pool', waar wel honderden nijlpaarden lagen te... liggen. Dit zijn echt héle grote dieren (Wouter en ik zijn tot het besluit gekomen dat dit olifanten zijn zonder slurf, zonder grote oren en met een andere kop :-)). In en aan ditzelfde water lagen ook nog verschillende krokodillen.

Hoewel het bijna onmogelijk is om luipaarden te spotten, bleven voor ons de leeuwen nog steeds onvindbaar. Niet enkel voor ons, want de andere jeeps die we tegenkwamen, bleken hetzelfde 'probleem' te hebben. Moody, onze gids, besloot daarom onze lunch uit te stellen en een heel ander (veel minder bezocht) deel van het park op te zoeken en in te rijden. En jawel hoor, na een half uurtje rijden lag daar, aan de kant van de weg, een grote troep leeuwinnen (en enkele jonge mannetjes) uit te rusten, languit in het gras. Amai, wat een prachtige katten zijn dit!!! Alles aan hen is zo perfect, je zou uuuuren naar hen kunnen zitten staren. Altijd beweegt er wel eentje, want van zodra de schaduw opschuift, en hun luie lichaam een stukje in de zon komt te liggen, staan ze op en ploffen ze zich (letterlijk) een meter verder terug neer. De jeep stond op een paar meter van de troep, en we besloten onze luch daar, voor hun neus op te eten (voor de vrienden van 'Gent'; ik ben héél braaf geweest hoor ;-)). Na het afscheid nemen van de leeuwen, zetten we onze reis door de savanne verder...

In de namiddag reden we naar het Serengeti village center. Toen we uitstapten uit de jeep, had Moody nog iets gezegd, waarvan we beiden dachten dat de ander het begrepen had, niet dus. Toen we terugkwamen van het toilet, bleek Moody (en onze jeep) verdwenen te zijn. Blijkbaar was hij de auto gaan bijtanken, en na een dik half uur zagen we hem gelukkig terug aan de oppervlakte verschijnen :-).

Rond 17u kwamen we terug aan in ons kamp (zelfde als gisteren), Ikoma tented camp. Vroeger dan anders, maar morgenvroeg staat de wekker reeds om 5u15 (ook de wekker is een dierengeluid, om in de sfeer te blijven ;-)). Het was wel beu (sorry Marijke voor het woordgebruik ;-)), maar hier is pas warm water en elektriciteit vanaf 18u. Nu gaan we snel in ons nestje kruipen, straks horen we de hyena's opnieuw roepen! De wachter (met pijl en boog) die ons daarstraks met de zaklamp naar onze tent bracht, vertelde ons dat hij hier reeds een leeuw en een luipaard geschoten heeft, grappig hé!
Tata!
Wouter & Maga

Hey iedereen,

Deze ochtend stonden we net zoals gisteren om 7 uur op. Zoals iedere morgen (en avond als we aankomen bij de lodges) werden onze koffers door enkele zwarte medemensen op hun hoofd en schouders gedragen en naar onze wagen gebracht. Moody stond ons reeds op te wachten voor wat een zeer boeiende en lange dag zou worden. Eerst reden we naar een plaatselijk dorpje, waar we een lokale simkaart aankochten. Uiteraard waren wij de enige blanken daar, en al gauw werden we omringd door een tiental plaatselijke bewoners. De zwarten zijn hier zéééér nieuwgierig, willen altijd overal bij zijn, proberen je steeds wel iets te verkopen, maar zijn wel best braaf en niet té opdringerig. Onze gids spreekt steeds swahili met hen, en dat stelt ons wel op ons gemak. Toen we even later stopten om de beentjes te strekken, kwamen twee masaai jongetjes van 12 jaar naar ons toegelopen. Wat een vreemde ervaring. Deze zagen er zo raar uit, hun kledij, de grote gaten in hun oren of gedraaide oorlellen, de schilderijen op hun gezicht... Ze vroegen geld om met hen op de foto te staan, maar dit hebben we geweigerd. De rit vandaag bracht ons eerst naar de Ngorongoro conservation area, dat is het gebied rond de Ngorogoro krater, een diepe krater met een zeer hoog aantal wilde dieren. We aanschouwden de krater reeds vanop de hoogste uitkijkpost die er is rond de krater. Maandag gaan we deze dan bezoeken, maar vandaag reden we eerst verder naar het Serengeti Nationaal Park, dit is het beroemdste en grootste wildpark van Tanzania, misschien wel het mooiste van de hele wereld! En ja hoor, indrukwekkend was het zéker!!! Hele kuddes giraffen, zebras, olifanten enz... op enkele meters van onze wagen kwamen voorbij! Het hoogtepunt was ongetwijfeld het spotten van twee luipaarden! Slechts weinig safarigangers hebben het geluk luipaarden tegen te komen op hun weg, maar wij behoorden tot de happy few! Hoe machtig en onwezenlijk het is om een luipaard te mogen zien, hoe gelukkig wij ons voelden om ernaar te mogen staren! Dit gevoel is in geen honderd jaar te vergelijken met het gevoel dat je krijgt wanneer je een luipaard ziet in de zoo :-). Hierna zetten we onze reis verder door de Serengeti. Even was het spannend, want iedere jeep is verplicht voor half 7 het park te verlaten, en toen ook de zon al begon onder te gaan, vreesden we echt dat de poorten van het park al zouden dicht zijn. Maar nog spannender werd het toen onze weg doorheen het park dat leidde naar de uitgang, zich bevond tussen brandende bomen en gras. Overal was er vuur, behalve op de baan, dus daar moesten we door. Even werd het 'very hot', maar erg mooi was het zeker wel! Rond 19u kwamen we aan in het Ikoma tented camp. Na het ophangen van ons muskietennet en een deugddoende douche, werden we begeleid door een bewaker met pijl en boog (en zaklamp gelukkig) langs een (zeer!) lang pad naar het restaurant. Hopelijk slapen we vannacht wat beter dan gisteren. Toen werden we wakker gehouden door aapjes en allerhande, vannacht zullen het hyena's zijn :-). 

Slaapwel iedereen en tot de volgende!

Wouter en Maga

Dag beste vrienden! Even een verslagje vanuit Migunga tented camp, vlakbij lake Manyara. Deze ochtend maakten we voor het eerst kennis met onze leuke, lieve, zwarte gids Moody. We stapten in zijn groene jeep en reden Arusha (de vierde grootste stad van Tanzania) binnen. Eerst kochten we water aan voor de komende zes dagen. Daarna gingen we op zoek naar een lokale simkaart om goedkoop te kunnen smsen en bellen, maar zonder resultaat, misschien morgen. Een twintigtal kilometer voorbij Arusha werden we tegengehouden door een politie-agent. Deze bleek niet onze papieren te willen controleren, maar smeekte gewoon om wat geld. Onze gids had er wel plezier in en wimpelde de man al snel af. Moody is een erg fijne man, die ons reeds veel informatie heeft verschaft over Tanzania en de lokale gebruiken. Zo weten we nu heel wat meer over de Masaai, een stam met een heel vreemde cultuur. Ze dragen vreemde kledij en dragen grote piercings. Toen Wouter een foto probeerde te maken van 1 van hen, kreeg hij bijna een steen naar zijn hoofd geworpen. Verder is de kennismaking met het Tanzaniaanse volk heeeeel bevreemdend, heeeel onwerkelijk voor ons. Hoe deze mensen leven, hoe de kinderen kilometers ver met hun geitjes en koeien wandelen langs de stoffige banen, hoe ze staan te staren naar voorbijkomende toeristen en smeken om wat water... Dit is onmogelijk om in woorden te beschrijven. Het zijn in ieder geval beelden die ons voor altijd zullen bijblijven. Langs de kant van de weg lopen vaak aapjes en op een bepaald moment moesten we zelfs plots remmen voor een grote overstekende slang! De eerste safari die we op onze huwelijksreis beleefden, was deze in het nationaal park van Lake Manyara. Het is een vrij klein park, ongeveer 320 vierkante kilometer, waarvan twee derde door het meer is ingenomen. We hebben ongeveer 4 uur 'game drive' gehad, waarbij we heel veel bavianen en blauwe aapjes gezien hebben. Daarnaast zagen wij ook olifanten, buffels (yesss dat is al 2 van de big 5!), zebra's, nijlpaarden, allerhande vogels, gazelles, enz. Dit park staat bekend om zijn bomenklimmende leeuwen, maar deze hadden zich goed verstopt voor ons vandaag, misschien zien we er morgen wel. Nadat we dit park hadden bezocht, zijn we naar ons kamp gereden. Dit is écht een tentenkamp. We liggen nu onder ons muskietennet, buiten vliegen vleermuizen, lopen er aapjes rond en we horen ook nog allerhande andere dierengeluiden, die we niet zo direct kunnen thuisbrengen. Maar geen zorgen, er lopen wachters genoeg rond. Ziezo, wij gaan bijna slapen, zodat we morgen weer fris voor de dag kunnen komen. Internet hadden we hier vandaag niet, maar Wouter kan dit verslagje posten via zijn prepaid internetkaart van thuis (zeer beperkt). Ikzelf krijg geen netwerk op mijn gsm, maar Wouter is wel bereikbaar via gsm.

Tot morgen hopelijk ;-)

Wouter en Maga

Woensdag 5 juni 2013

Eindelijk was het zover. Onze huwelijkreis stond voor de deur. We keken er erg naar uit om naar Tanzania te vliegen. Het is echt er een lange trip, met zelfs een overnachting in Doha.

Rond 14u waren we op de luchthaven van Zaventem. Onze vlucht zou om 16u vertrekken. Nadat de bagage ingescheept was nog eventjes wat gedronken. Het was namelijk erg kalm, dus de wachtrijen zouden nog wel meevallen. Een uurtje voor opstijgen dan de nodige controles gedaan en richting de gate gegaan. Hier dienden we nog even te wachten alvorens we op het vliegtuig mogen. Met rijen van 2 - 4 - 2 stoelen was het een middelgroot vliegtuig. We kregen een plaatsje aan de rechterkant. Nu, doorheen de vlucht zouden we eigenlijk nog kunnen wisselen, want het aantal passagiers was eerder laag te noemen. Het zat in elk geval verre van vol.

Iets na 16u kwam er dan beweging in het vlietuig en stonden we al snel op 'tarmac'. 

Van de vliegtuigmaatschappij, Quatar Airways, werden we direct verwend. Op elke stoel lag een fleecedekentje en een kussentje voor tijdens de vlucht. We waren ook no gniet lang opgestegen toen ze langskwamen (een eerste keer) met doekjes om ons te verfrissen en een snoepje. Nauwelijks was dat volledig opgegeten als de aperitief eraan kwam.We konden kiezen welke drank en kregen een zakje aperitiefkoekjes. Toen wisten we het al, hier zouden we verwend worden.

Rond 17u30 kregen we dan onze maaltijd. We konden kiezen uit biefstuk of kip en kozen beiden voor kip. Daarnaast kregen we ook een klein salaatje als voorgerecht, en een dessertje (verschillende, een chocolatje, rijstpapje). We besloten de dessert nog even bij te houden kwestie van niet direct vol te zitten. 

Een halfuurtje later kwam het voltalige personeel (m.u.v. de piloot gelukkig) echter naar ons. Omdat het voor onze huwelijksreis was, kregen we een taartje, nu, zeg maar taart. Daarbij kregen we ook 2 glazen champagne.

We kregen het maar voor een kwart op, al het eten zorgde ervoor dat we al vol zaten, en dan nog dit. Het was wel erg leuk natuurlijk. De taart kwam van een pattiserie uit Zaventem, dus men had wel wat moeite gedaan.

Na onze taart was het eventjes wat rustiger, maar elk half uur kwam men toch met drank langs.

Een uurtje voor aankomst kwamen ze dan nog eens rond met een soort van warme wrap roll. Weeral eten. Als men zegt: ik b en bijgekomen op reis, dan is dat waarschijnlijk omdat men met Qatar Airways gereist heeft...

Rond half 12 plaatselijke tijd kwamen we daan aan op de luchthaven van Doha. Een immens grote luchthaven, waar men druk aan het werk is. Blijkbaar opent er in 2013 een volledig nieuw stuk. Nu is het zo dat alles met bussen. En de afstanden waren toch wel een aantal kilometer.

Toen we uitstapten viel direct op dat het daar iets beter weeer was dan in België. Het was dan wel midden in de nacht, het was nog 32 graden. Zweten ;-)

Wij dienden de bus te verlaten bij de Arrival hal. Hier is er een balie waar je een hotelvoucher krijgt. Daarna was er nog een volledige paspoortcontrole en kregen we de eerste stempel in ons internationaal reispaspoort: Qatar. Van iedereen wordt er ook een foto genomen. In de aankomsthal zelf stond de chauffeur van ons hotel ons op te wachten. Toen al zijn passagiers er waren vertrokken we naar het hotel. Hier meldde men ons dat we direct konden gaan dineren. Nog eens eten, dat zou niet goedkomen. We verkozen maar om direct te gaan slapen.

Op de kamer (die erg ruim was en sober, strak maar wel deftig) stond de airco vollebak. Dat zorgde voor behoorlijk wat lawaai. Deze dus maar afgezet, oordopjes in (want ook de frigo maakte heel wat lawaai) en proberen slapen. Dat ging niet supergoed vanwege de warmte.

Om 4u ging dan de telefoon, de wake up call. Het ontbijt ging open om 4u30, dus eerst nog even verfrist, en dan gaan ontbijten. Het was een korte nacht, maarja, we zijn toch even in slaap kunnen vallen.

Om 5u werden we terug beneden verwacht voor de transfer naar de luchthaven. Op dat uur was het al volledig klaar in Qatar dus we konden even rondkijken in de stad.

De check-in en douanecontrole gingen gemakkelijk. Wederom werd een foto genomen en dan konden we naar de gate. Daar merkten we dat we voor onze 2de vlucht nog een tussenlanding maken in Dar Es Salaam. Vervolgens vlogen we door naar Kilimanjaro Airport.

En toen waren we eindelijk op Tanzaniaanse bodem. Na de nodige formaliteiten (visum, vingerafdrukken en foto) konden we op zoek naar de gids. Deze vonden we al snel, maar het was gewoon iemand die ons naar onze eerste verblijfplaats zou brengen. De gids ontmoeten we morgen pas. Eerst nog vlug even gestopt voor een foto van de Kilimanjaro. Jammergenoeg lag hij wat in de mist.

Na een toch wel lange rit (nu, langer dan gepland) kwamen we aan de logde. Onderweg zagen we heel veel typische beelden van Afrika. Amerikaanse merken van Cola die als voorgevel gebruikt werden (de reclameborden). Langs de kant van de weg zag je ook  heel wat troepen van koeien, geiten en schapen.

Bij de lodge werden we vriendelijk onthaald met een welkomsdrankje. Snel werden we begeleid naar ons huisje, verscholen tussen al het groen. Erg mooi gelegen in elk geval. Een kamer met deftige badkamer. Er lag ons ook een mand fruit te wachten, echter voor de zekerheid niet opgegeten.

S avonds zijn we dan op het terras gaan eten. Het was er erg gezellig zitten. Als maaltijd kregen we een viergangenmenu met als hoofdmaal een soort stoofpotje van lam met rijst.

Vooraleer we teruggingen naar onze kamer/huisje nog even aan het kampvuur gezeten. Snel echter gaan slapen want we waren erg moe.

De openingsdans was ongetwijfeld een onvergetelijk moment voor ons. Deze werd gebracht door twee goede vrienden, nogmaals een dikke merci Elke en Sven!
Dankzij dit filmpje kunnen jullie meegenieten. 

De liefde lacht

Vijf jaar terug, samen op stap

Vijf jaar terug, begin van een droom.

En de liefde lacht, kijk hoe ze lacht

Want jij geeft me zoveel 

Ja jij geeft me zo veel

Refrein

Met zn twee, niets houdt ons tegen

Jij weet, mn liefde gekregen

Ga mee, samen op pad

Je leest mijn gedachten, weet wat ik wil

Wees maar jezelf,  het maakt geen verschil

Zelfs met mijn ogen dicht, weet ik dat ben jij

voor altijd aan je zij

Dicht aan je zij

Met zn twee, niets houdt ons tegen

Jij weet, mn liefde gekregen

Ga mee, samen op pad

En we tollen soms, heen en weer

Daar ben jij keer op keer

Keer op keer

Met zn twee, niets houdt ons tegen

Jij weet, mn liefde gekregen

Met zn twee, niets houdt ons tegen

Jij weet, mn liefde gekregen

Ga mee, samen op pad

Met zn twee, niets houdt ons tegen

Jij weet, mn liefde gekregen

Ga mee, samen op pad

En we tollen soms, heen en weer

Daar ben jij keer op keer

Vijf jaar terug, begin van een droom

E-en de liefde lacht

Gisteren was het eindelijk zover. Sinds onze verlovingsdag (3 september 2011)  keken we uit naar de eerste juni. Rond 10 na 1 was het dan zover, voor de wet werd het jawoord gegeven en waren we officieel getrouwd. Daarna was er ook nog een prachtige kerkelijke viering. 

Het was een pracht van een dag, vergezeld door alle vrienden en familie. We hebben er erg van genoten en hopen jullie ook.

Nu is het uitkijken naar de huwelijksreis vanaf woensdag. Tussendoor hopen we nog wat foto's (zoals van het fotohokje) online te kunnen plaatsen. Tijdens de huwelijkreis zullen we proberen om ook af en toe iets te laten weten.

We hebben heel wat personen met fototoestellen zien zwaaien. Het zou ons erg veel plezier doen indien wij deze foto's zouden kunnen krijgen. Via onderstaande link kan je ons gemakkelijk en snel de foto's doorsturen. Gewoon de fotootjes toevoegen via 'Add Files' en kiezen voor 'Start upload'.  

http://www.entouragebox.com/u/--.lbH0gTgOGQ0vHnlTneKxz4

Liefste vrienden,

Ons huwelijk komt steeds dichterbij en we kunnen nu écht beginnen aftellen. Nog 21 nachtjes slapen en onze grote dag is eindelijk daar!

Vorige zaterdag hebben we voor de laatste keer geproefd van ons 'vrijgezellen' leven. Het was een dag boordevol plezier en gezellige momenten. Uiteraard willen we daarom onze superlieve vrienden bedanken! Dikke merci Lora, Elke, An, Joke, Liesbeth, Emma, Fabienne, Barbara, Carine, Vicky, Ingeborg en natuurlijk mijn lieve zussie! Duizendmaal dank Tom, Wim, Robrecht, Stijn, Tom, Didier en dank u wel Jan! Het was echt een dag om nooit te vergeten, en dat alleen dankzij jullie allemaal!

De bevestigingen voor de receptie en het avondfeest stroomden binnen, we zijn erg blij dat bijna iedereen aanwezig kan zijn!

De laatste weken stonden in het teken van de afwerking. De misboekjes kregen een laatste controle van Pastoor Raf en werden vervolgens in lay-out gezet. Afgelopen week werden deze dan ook gedrukt. Het was zweten geblazen om tot het huidige resultaat te komen, maar we zijn best tevreden nu :-).
De bedankingen werden, samen met de moeders, ook al klaargemaakt. Zonder hun hulp was het nooit gelukt (én waren we zeker niet op tijd klaar).
Op ons programma staat nu eerst het maken van de menu's. We wilden iets origineel, geen traditionele menu en hopen hierin te slagen. Wat het precies is, dat is natuurlijk nog een verrassing. Ook aan de tafelversiering is er nog wat werk.

Het programma van de dag is intussen ook volledig uitgeschreven samen met onze ceremoniemeester Kelly. Met de DJ moeten we ook nog eens afspreken. Wie nog een TOP 5 wil indienen, mag dat nog steeds doen via onze website.

Tot gauw!

Veel liefs,

Wouter & stresskip Maga

Hey iedereen, 

Het is inmiddels een poosje geleden dat wij nog iets van ons lieten horen. Dat wil helemaal niet zeggen dat wij hebben stilgezeten! 

De laatste weken en maanden zijn heel wat beslissingen genomen... Een klein overzichtje:

De wet
Om allerlei praktische redenen, hebben we ervoor gekozen om in de namiddag voor het stadhuis te trouwen. Aangezien dat niet binnen de uren van 't stad Ronse valt, bezochten we de nieuwe schepen van Burgelijke stand Ignace Micheaux. Hij keurde het gelukkig goed. WIe wil mag dus alvast 13u noteren in zijn agenda, want dan geven wij het wettelijke ja-woord.

De kerk
Omdat velen misschien nog niet in de Vlaamse Ardennen geweest zijn, kiezen we ervoor om hen alle facetten van de Vlaamse Ardennen te leren kennen. De kerk in Ronse is daarvoor iets te dicht, dus kozen we voor de kerk van Sint-Denijs-Boekel. Pastoor Raf Vermeulen zal daar om 14.30 ons kerkelijk ja-woord inzegenen.

De misboekjes zijn ook bijna volledig klaar. We moeten enkel nog wat details aanvullen.

We zijn verheugd te kunnen aankondigen dat Jonas Cole de live-muziek zal verzorgen tijdens onze huwelijksviering. Voor de nieuwsgierigen alvast een voorsmaakje op zijn website.

Uitnodigingen
Wie nu op zijn kast kijkt, zal zien dat daar nog geen uitnodiging staat. Geen paniek, het heeft niet te maken met het feit dat we jullie niet wensen, het heeft alles te maken met het feit dat ze nog moeten gedrukt en verstuurd worden. Nog eventjes geduld, en het staat te pronken bij jullie op de kast. 

De voorbereidingen lopen op hun einde.
We moeten nu nog op zoek naar mooie kleertjes voor onze twee superflinke en schattige bruidskindjes Mateo en Nuria. 
Ook de bloemen moeten we nog bestellen én natuurlijk het huwelijksboeket. 
Het grootste punt dat nog openstaat is de huwelijksreis. We twijfelen nog tussen twee bestemmingen.

Kiezen en beslissen is heel erg leuk, maar soms ook oh-zo-moeilijk! Na het kiezen van de zaal zal het kiezen van de bestemming van de huwelijksreis waarschijnlijk de moeilijkste beslissing worden die we moesten maken! 

Veel liefs,

Magalia en Wouter

3 januari 2013

Hey lieve vrienden en familie,

Vooreerst wensen wij jullie een formidabel, gezond en gelukkig 2013, boordevol mooie, onvergetelijke momenten!

Graag willen wij iedereen bedanken voor de leuke reacties over onze website. Bedankt ook aan degenen die een berichtje achterlieten op ons gastenboek!

Ondertussen zijn er opnieuw een aantal zaken geregeld voor ons huwelijk, die we graag met jullie willen delen. Heel recentelijk stelden wij de belangrijke vraag aan Katherina en Jan omonze getuigen te willen zijn op onze grote dag. Wij zijn heel blij en trots dat ze deze taak met veel enthousiasme aanvaard hebben! Wij kijken er alvast naar uit om hen aan onze zijde te hebben. Alvast bedankt voor jullie 'ja'-woord zus en Jan ;-). Voor alle nieuwsgierigen, hieronder zien jullie het filmpje dat we maakten om onze twee getuigen te vragen. Voor de gemakkelijkheid zijn de twee filmpjes in één gegoten.

Inmiddels zijn ook de mannen in onze suite 'aangekleed'. We kozen samen het kostuum voor Wouter, de twee papa's namen de keuze voor het huurkostuum voor de suite voor hun rekening. Vooral dat laatste nam slechts één blik en een enkel woord in beslag, en ze hebben dat goed gedaan! Was alles maar zo snel gekozen!

De eerstvolgende acties op ons programma zijn de volgende: het proefmenu, ringen kiezen, misboekje afwerken, uitnodigingen maken en nog zo veelmeer. Het worden nog drukke weken/maanden :-)

Tot binnenkort!

23 december 2012

Hallo iedereen! Welkom op onze huwelijkswebsite . We zijn volop bezig met de voorbereidingen van ons huwelijk. Een hele reeks praktische zaken zijn reeds geregeld, maar we hebben er nog veel te gaan. Via onze website zullen jullie hiervan op de hoogte gehouden worden.

De eerste moeilijke beslissing, die we ondertussen reeds een jaar geleden maakten, was de feestzaal. De ene was te smal, de andere te breed, de andere te hoog, te donker, te klein, te groot, mindere ligging, onvriendelijke eigenaars, weinig charme…
Uiteindelijk, aan het einde van een hoop kasseien, vonden we Kasteel Oudeberg op het topje van de Muur, bekend van de Ronde van Vlaanderen .
Alle puzzelstukjes vielen in elkaar en we verloren ons hart aan deze locatie. Droom gerust al even mee met ons via volgende link: Kasteel Oudeberg.

Minder moeilijk was het kiezen van onze fotograaf. Al na één gesprek met Tiny van Tiffo Design, waren we overtuigd. De foto's bovenaan deze website geven alvast een voorsmaakje van haar schitterende werk. Meer foto's van haar hand kan je vinden op http://www.tiffodesign.be

Ondertussen waren we reeds op zoek gegaan naar vervoer, een erg moeilijke opdracht, want er zijn behoorlijk wat mogelijkheden. De ene was te smal, de andere te breed, de andere te hoog, te donker, te klein, te groot, moeilijk instappen… We kozen uiteindelijk voor een busje. Hierbij nog geen foto's, er moet toch nog iets als verrassing overblijven.

Wat we last but not least willen vertellen is dat het trouwkleed van Magalia ook al gekozen is. Samen met de moeders en zus vloog ze het West-Vlaamse land rond om neer te strijken in het verre Roeselare. Veel kunnen we niet vertellen over het kleedje, maar deze foto zegt meer dan 1000 woorden. Ook de twee mama's vonden inmiddels hun droomjurk. Ook zij beloven er stralend uit te zien! 

Laat gerust een berichtje achter in ons gastenboek!

Veel liefs,

Maga en Wouter